Testing Reals 😍 . . . . . .... ... .. . . ကျေးဇူးကန်းတဲ့ ပုဏား ´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´ တခါတုန်းက ဗာရာဏသီမြို့ အနီးတွင် မိဂါစိန် ဟူသော ဥယျာဉ်တခု ရှိ၏။ ဗြဟ္ဓဒတ်မင်းကြီးသည် အခါအားလျော်စွာ ထိုဥယျာဉ်သို့ သွားရောက်၍ အပန်းဖြေ၏။ ဥယျာဉ်သည် သစ်ပင်ပန်းမံ တို့ဖြင့် တင့်တယ်သာယာ လှပသည် ဖြစ်၍ မင်းကြီးရောက်လေတိုင်း အပန်းဖြေ၍ စိတ်ရောကိုယ်ပါ လန်းဆန်းရလေသည်။ သို့ရာတွင် တနေ့က တခေါက်ရောက်သည်တွင်ကား မင်းကြီးမှာ အပန်းမပြေရုံမှ မက စိတ်ညစ်ညူး၍သွားရ၏။ ဥယျာဉ်တော်၏ အုတ်တံတိုင်း အနီးတွင် မမြင်အပ် မမြင်ချင်ဖွယ် မတင့်တယ်သော အရာကို မြင်လိုက်ရ၍ ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအရာကား ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် လူနာတယောက် ဖြစ်၏။ ထိုသူသည် အုတ်တံတိုင်းနားမှာ ဖတ်ရွက်များကို ခင်း၍ အိပ်ကာ ဆင်းရဲပင်းပန်းစွာ သည်းညူးနေလေသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာလည်း အနာများ ဗရပွ ဖြစ်နေ၏။ ပေါက်တဲ့ နေရာက ပေါက်။ သွေးယိုတဲ့ နေရာက ယို ။ တချို့ နေရာမှာတော့ အရိုးနှင် အရေများ ကပ်လျက် ။ အရေအောက်တွင် အကြောကြီးများက ပိုက်ကွန်ကို ဖြန့်ထားသကဲ့သို့ ထင်းထင်းပေါ်၍ နေကြ၏ ။ ထိုသူ၏ အဝတ်အဆင်နှင့် ဆံပင်ပြုပြင်ထားပုံ ရှုရခြင်းအားဖြင့် ပုဏ္ဏားတယောက်ဟု သိရပေသည်။ ထိုပုဏ္ဏားပေါ် တွင် ရွံရှာမိသည်နှင့် အမျှ ဗြဟ္ဓဒတ်မင်းကြီးသည် သနားခြင်းလည်း ဖြစ်လာမိ၏။ ထို့အတူ ထိုအဖြစ်သို့ ရောက်လာရသည့် အကြောင်းကိုလည်း သိချင်နေ၏။