ကျေးဇူးကန်းတဲ့ ပုဏား
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
တခါတုန်းက ဗာရာဏသီမြို့ အနီးတွင် မိဂါစိန် ဟူသော ဥယျာဉ်တခု ရှိ၏။ ဗြဟ္ဓဒတ်မင်းကြီးသည် အခါအားလျော်စွာ ထိုဥယျာဉ်သို့ သွားရောက်၍ အပန်းဖြေ၏။ ဥယျာဉ်သည် သစ်ပင်ပန်းမံ တို့ဖြင့် တင့်တယ်သာယာ လှပသည် ဖြစ်၍ မင်းကြီးရောက်လေတိုင်း အပန်းဖြေ၍ စိတ်ရောကိုယ်ပါ လန်းဆန်းရလေသည်။

သို့ရာတွင် တနေ့က တခေါက်ရောက်သည်တွင်ကား မင်းကြီးမှာ အပန်းမပြေရုံမှ မက စိတ်ညစ်ညူး၍သွားရ၏။ ဥယျာဉ်တော်၏ အုတ်တံတိုင်း အနီးတွင် မမြင်အပ် မမြင်ချင်ဖွယ် မတင့်တယ်သော အရာကို မြင်လိုက်ရ၍ ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအရာကား ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် လူနာတယောက် ဖြစ်၏။

ထိုသူသည် အုတ်တံတိုင်းနားမှာ ဖတ်ရွက်များကို ခင်း၍ အိပ်ကာ ဆင်းရဲပင်းပန်းစွာ သည်းညူးနေလေသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာလည်း အနာများ ဗရပွ ဖြစ်နေ၏။ ပေါက်တဲ့ နေရာက ပေါက်။ သွေးယိုတဲ့ နေရာက ယို ။ တချို့ နေရာမှာတော့ အရိုးနှင် အရေများ ကပ်လျက် ။ အရေအောက်တွင် အကြောကြီးများက ပိုက်ကွန်ကို ဖြန့်ထားသကဲ့သို့ ထင်းထင်းပေါ်၍ နေကြ၏ ။

ထိုသူ၏ အဝတ်အဆင်နှင့် ဆံပင်ပြုပြင်ထားပုံ ရှုရခြင်းအားဖြင့် ပုဏ္ဏားတယောက်ဟု သိရပေသည်။ ထိုပုဏ္ဏားပေါ် တွင် ရွံရှာမိသည်နှင့် အမျှ ဗြဟ္ဓဒတ်မင်းကြီးသည် သနားခြင်းလည်း ဖြစ်လာမိ၏။ ထို့အတူ ထိုအဖြစ်သို့ ရောက်လာရသည့် အကြောင်းကိုလည်း သိချင်နေ၏။

ထို့ကြောင့် " အို ပုဏ္ဏား၊ သင် ဘာဖြစ်လို့များ ဒါလောက်တောင် ရုပ်ပျက် ဆင်းပျက် ဖြစ်နေရတာ ပါလဲ။ ဘယ်လို မကောင်းမှုများ ပြုမှားမိလို့ပါလဲ " ဟု အသာတကြည် မေးလိုက်၏ ။ လူမမာပုဏ္ဏားက " နားဆင်တော်မူပါ အရှင်မင်းကြီး။ ကျွန်တော် တက်နိုင်သမျှ တင်လျှောက်ပါ့မည်ဘုရား " ပုဏ္ဏားက အရိုအသေပြုကာ ဗြဟ္ဓဒတ်မင်းကြီးအား သူ့ဇာတ်ကြောင်းကို ပြန်ပြောင်း၍ ပြောပြလေသည်။

အရှင်မင်းကြီး ကျွန်တော်က ကာသိကရွာက လယ်သမား ပုဏ္ဏားဖြစ်ပါတယ်။ လယ်ထွန်ဖြုတ်ချိန်မှာ ကန်သင်း ပေါက်စရာရှိတာနဲ့ နွားတွေကို ကြိုးဖြုတ်ပြီး လှန်ထားမိပါတယ်။ အလုပ်မှာသာ စိတ်ဝင်စားနေမိတာမို့ နွားတွေ ဘယ်သွားပြီး ဘာစားနေတယ် ဆိုတာ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်မိပါဘူး ။

သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တဲ့ အခါမှာ နွားတွေ မရှိတော့ပါဘူး ဘုရား။ ဒါနဲ့ ဘုရား ကျွန်တော်လည်း နွားတွေ သွားတက်တဲ့ တောအုပ်ထဲ ဝင်ပြီးရှာပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ မတွေ့တာနဲ့ တတောပြီး တတော ရှာလာလိုက်တာ ဟိမဝန္တာတောကြီးအထိ ရောက်လာပါတယ်။ ဟိမဝန္တာရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မျက်စိလည်ပြီး လမ်းတွေ ပျောက်ကုန်ပါတယ်။ နွားကိုလည်း မတွေ့ အစာလည်း မစားရနဲ့ ၇ ရက် တိုင်တိုင်ပါပဲ ဘုရား။

အဲဒီလို ရောက်တက်ရာရာ သွားနေရင်းက ကံအားလျော်စွာ တည်ပင်တပင်ကို တွေ့ရပါတယ်။ တည်ပင်ဟာ အသူတရာနက်တဲ့ ချောက်ကမ်းပါးမှာ ပေါက်နေပါတယ်။ သူ့အသီးများဟာ စားချင်စဖွယ် မှည့်ဝင်းလို့ နေပါတယ်။ ဘုရားကျွန်တော်ဟာ တည်ပင်ကို မြင်လိုက်ရရင်ပဲ အပြေးအလွှား သွားပြီး လေတိုက်လို့ ကြွေကျနေတဲ့ တည်သီးများကို ကောက်စားလိုက်ပါတယ်။ အင်မတန်မှ အရသာ ထူးမြတ်လှပါတယ် ဘုရား။

တည်သီးများဟာ ပါးစပ်က စားလိုက်ပေမယ့် ဘယ်ရောက်သွားတယ်လို့ မသိရအောင် ပါပဲ။ တလုံးစားနေရင်းက နောက်တလုံးကို စားချင်စိတ် ပေါက်နေပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့် မကြာခင်မှာပဲ လေကြွေတည်သီးတွေ ကုန်လို့မို့ အပင်ပေါ် တက်ရပါတော့တယ်။ အပင်ပေါ်က လက်လှမ်းမီသမျှ တည်သီးများကို ဘုရားကျွန်တော် ကြွပ်ကြွပ်မည်အောင် ခူးစားပါတယ် ။

တစတစနဲ့ ကိုက်ရင်းက အသီးတွေကုန်လို့ မို့ ကိုင်းဖျားမှာသာ အသီးများ ကျန်ပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီကိုင်းဖျားမှာပဲ အလွန်မှည့်ပြီး စားချင်စရာကောင်းလှတဲ့ အသီးကြီး ရှိနေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘုရားကျွန်တော် အရဲစွန့်ပြီး ကိုင်းဖျားကိုလျှောက်လို့ ဆွတ်ဖို့ရာ လက်လှမ်းလိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် နင်းထားတဲ့ကိုင်းက ပြုတ်ကျပါရော ဘုရား ။ အို၊ ဒီတခါဖြင့် သေဘေးတွေ့ပဟ ဒီလိုပဲ စိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိပါတယ် ။

ဦးခေါင်း***************ထိုး ၊ ခြေထောက်မိုးမျှော် ချောက်ထဲသို့ ကျသွားပါတော့တယ်။ အောက်မှာ အတောင်များစွာ နက်တဲ့ ရေတွေ ရှိတာကြောင့် သေဘေးတော့ မထိုက်ပါ။ သို့သော်လည်း ချောက်ပေါ်ကို ပြန်မတက်နိုင်။ တွေးကာ မှိုင်ကာနဲပ ငိုကြွေးကာပဲ ၁၀ ရက်တိုင်တိုင် နေခဲ့ရပါတယ်။

၁၀ ရက် မြောက်တဲ့နေ့မှ ကယ်မယ့်သူနဲ တွေ့ရပါတော့တယ်။ ဧရာမ မျောက်ကြီးတကောင်ဟာ ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်နေပါတယ်။ သူဟာ သစ်ကိုင်းတခုကို ခုန်ကူးရင်း ကျွန်တော့်အထက် ကမ်းပါးမှာ ရောက်လာပါတယ်။ ချောက်အတွင်းက ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြီး ကြည့်နေပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်ဟ အစာမစားရလို့ ကြုံလှီ ခြောက်ကပ် နေပါပြီ။ အသားအရေ ခြောက်ခန်းနေပါပြီ။

ဒါကို မြင်ပြီး မျောက်ကြီးက သနားလာဟန် တူပါတယ်။ သူက လူတို့ဘာသာ စကားနဲ့ပဲ " အသင်ဟာ လူလား၊ ဘီလူးလား၊ အကြောင်းမှန်ကို ပြောစမ်းပါ " လို့ ဆိုပါတယ် ။ ကျွန်တော်မျိုးကလည်း " အသင်မျောက်မင်း၊ ကျွန်တော်ဟာ မနုဿလူသားစင်စစ် မှန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဒီချောက်ထဲက ဘယ်နည်းနဲမှ မတတ်နိုင်ပါ။ အို အသင်မျောက်မင်း ကျွန်တော့်ကို ကယ်တင်ပါ " လို့ ရိုရိုသေသေနဲ့ပဲ ကျွန်တော်က တောင်းပန်လိုက်ရ ပါတယ်။

ဒီတော့ သန်မာလှတဲ့ မျောက်ကြီးဟာ ကျောက်ခဲတွေ၊ ကျောက်စွန်းတွေကို လက်မြဲမြဲ ခြေမြဲမြဲနဲ့ ဆွဲပြီး ဆင်းလာပါတယ် ။ " ကဲ ဒုက္ခသည်အမောင်လူသား၊ ငါ့ကျောမှာ မြဲမြဲခွစီးပြီး လည်ပင်းမှာ ဖက်ထားပေတာ့ " လို့ ပြောပြီး ချောက်ကမ်းပါးအတွင်းက ကျွန်တော့်ကို ကယ်ထုတ်ခဲ့ပါတယ် ။ နှစ်ယောက်ရဲ့ ဝန်ကို ထမ်းလာရတာမို့ သူ့လက်သူ့ခြေများ သွေးခြည်များ ဥကုန်ပါတော့တယ်။ အင်မတန်မှပဲ မောပန်းသွား ပါတယ်။

ဒါကြောင့်မို့ပဲ အပေါ်ရောက်တဲ့အခါ မျောက်ကြီးက " ကဲ အမောင်လူသား၊ ငါတရေး အိပ်လိုက်ဦးမယ်။ ဒီတောအရပ်ဆိုတာ ကျားတွေ ကျားသစ်တွေ ရှိတတ်တယ်။ ငါအိပ်ပျော်နေတဲ့ အခိုက်မှာ သင်က ကောင်းကောင်း စောင့်ရှောက်ပါ ဘိ " ဆိုပြီး မျောက်ကြီးဟာ ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်စိတ်ချစွာနဲ့ပဲ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ အမိုက်တကာ့ ထိပ်ခေါင်တင်ဟာ မသင့်တော်တာ စိတ်ကူးမိတော့တာပါပဲ ဘုရား။

တောထဲမှာရှိတဲ့ သမင်၊ ဒရယ်၊ ချေငယ်၊ စိုင်၊ ဆတ်တွေကို လူတွေ စားလို့နေကြတယ်။ အခု ဒီမျောက်လို ဟာကြီးတွေ ကိုကာ။ ဒါလည်း ရရင်တော့ စားကြတာ ပါပဲ။ ၁၀ ရက် တိုင်တိုင် အစာမစား ရတဲ့ ငါ့ဗိုက်ကလည်း တကြုတ်ကြုတ် မြည်လို့။ တောက် ဒီမျောက်ကြီးကို သတ်ပြီး ကင်စားလိုက်ရရင် တော့လား ။ အောင်မယ် ပိုတဲ့ဟာတွေ ဖက်နဲ့ ထုပ်ယူရင် တလမ်းလုံးအတွက် ရိက္ခာတောင် ရဦးမှာ။

ကံမကောင်းချင်တော့ စိတ်အကြံရဲ့ နောက်မှာ လက်က ထက်ကြပ် ပါသွား ပါတော့တယ် ။ အနားက ကျောက်တုံးကြီးကို ယူပြီး မျောက်ကြီးခေါင်းကို ထုခွဲလိုက် ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ အစာပြတ်လို့ အားနည်းနေ တာကြောင့် မျောက်ကြီးဟာ သေပွဲ မဝင်ပါ။

အဲ့ဒီတုန်းက သူ့မျက်နှာထားကို ကျွန်တော့် မျက်စိထဲမှာ ခုထက်ထိ မြင်နေပါသေးတယ်။ သွေးသံရဲရဲနဲ့ ထခုန်ရင်းက ကျွန်တော်မှန်းလည်း သိရော တကထတည်း စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်နေလိုက်တာ ကျွန်တော် အသည်းတုန် အူတုန် ဖြစ်ရတဲ့အထိပါပဲ။ သူ့ခေါင်းက သွေးတွေက တပေါက်ပေါက်ကျလို့။ ထို့အတူပဲ သူ့မျက်လုံးများကလည်း မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်နဲ့။ တလုံးချင်းနဲ့ သူငိုရင်းပြောနေတဲ့ စကားလုံးများကို ကျွန်တော့နားထဲက မထွက်သေးပါ။

" အို အသင်ယောက်ျား၊ လုပ်မှ လုပ်ရက်လေစွ တကား။ အသင်ဟာ တခြားရန်သူတွေကို ကာကွယ်ရမှာ ဖြစ်ပါလျက် အခု ငါ့ကို သင်ကိုယ်တိုင်က ရန်ပြုပါပကော ။ သြော် အံ့သြလောက်တဲ့ ယောက်ျားပါပေတကား။ အသင် ယောက်ျား၊ ငါဟာ အသင့်ကို ဟိုး တမလွန်လောကက ကယ်ထုတ်လို့ လာခဲ့ရတယ်။ ငါသာ မကယ်ရင် တမလွန် လောကသို့ ဧကန်သွားရတော့မယ်။ ဒီလို ကျေးဇူးရှင်ကိုမှ ဒီလိုယုတ်မာလှတဲ့ အကြံအစည်မျိုး ပြုရက်ပါပေ့ကွယ် "

" အို သူတော်မဟုတ် ယောကျာ်းယုတ်၊ အသင့်အတွက်ကြောင့် ငါ့မှာဖြင့် ဒုက္ခဝေဒနာ ခံစားနေပြီ။ ဒါပေမယ့်လို့ အသင့်မှာတော့ ဒီလိုဆင်းရဲတဲ့ ဝေဒနာမျိုး မရောက်လာ မနှိပ်စက်ပါစေနဲ့။ ဝါးပင်ဟာ ကိုယ့်အသီးက ကိုယ့်ကိုသတ်သလိုပဲ ဒီမကောင်းမှုက သင့်ကို မသတ်ပါစေနဲ့ ။ ကိုယ်စိတ်နှလုံး မစောင့်သုံးတဲ့ အို လူယုတ် သင့်ကိုတော့ဖြင့် ငါက အကျွမ်းတဝင် မပြုရဲတော့ပြီ။ ငါ့နောက်ပါးက သွေးစက်တွေ ခြေရာခံပြီးတော့သာ လိုက်ခဲ့ပေတော့ " ဆိုပြီး မျောက်ကြီးဟာ သွေးပေါက်သွေးစက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို လမ်းပြပြီး လူတို့ရပ်ထံ ပို့ဆောင်ပေးပါတယ်။

လမ်းရှိရာကို ရောက်ရင်ပဲ မျောက်ကြီးဟာ တောထဲကို ပြန်ဝင်ပြီးတော့ တောင်ပေါ်ကို တက်သွားပါတော့တယ်။ တောထဲက ထွက်အလာမှာ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးဟာ ပူလောင်လွန်းမက လောင်လာပါတယ်။ ရေသောက်ချင်လွန်းလို့ ရေကန်တခုကို ဆင်းလိုက်တဲ့အခါ စောစောက ကြည်လင်အေးမြနေတဲ့ ရေကန်ဟာ သွေးတွေ၊ ပြည်တွေလို ဖြစ်ပြီး ကျိုက်ကျိုက်ဆူလို့ နေပါရော ဘုရား ။

ဒါတင် မကသေးပါဘူး ဘုရား။ အဲဒီရေကန်က ရေပေါက်တွေဟာ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ စင်လာကြ ပါတယ်။ အဲဒီ ရေပေါက်တွေအမျှ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ အနာကြီးတွေ ဖြစ်လာပါတယ်။ ချက်ချင်းပဲ သွေးတွေ ပြည်တွေ တည်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် မသတီစရာ ဖြစ်ရပါတော့တယ်။

ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုပဲ ဒုက္ခရောက်ပေမယ့် ကိုယ့်ရပ်ရွာကိုတော့ ရောက်အောင် ပြန်မယ်ဟဲ့ ဆိုပြီး အားခဲလို့ လာခဲ့ပါတယ်။ လမ်းမှာတွေ့သမျှ ရွာတွေ၊ လူတွေကိုလည်း အသနားခံ တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တွေ့သမျှ လူတွေကဖြင့် သနားဖို့ နေနေသာသာ ကျွန်တော်လာတာ မြင်ရင်ပဲ အဝေးက ရှောင်ကြပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က မတတ်သာလွန်းလို့ ဇွတ်တိုးသွား ပြန်တေ့ာလဲ တုတ်တွေ၊ ဓားတွေနဲ့ ကာကွယ်ပြီး ဆဲဆို ကြိမ်းမောင်းကြ ပါတော့တယ်။

ကဲ ကျွန်တော့ ဖြစ်အင်၊ ကျွန်တော့် မကောင်းမှုကို တော့ဖြင့် အရှင်မင်းကြီး ကြားသိရပါပြီ၊ ရှုမြင်ရပါပြီ။ ဒီနားမှာ ရောက်နေကြတဲ့ အရှင်မင်းကြီးနှင့် တကွ မှူးမတ်ဗိုလ်ပါ အပေါင်းကို ကျွန်တော် အထူးတလည် အမှားစကား ပါးလိုက်ချင်တာ ကတော့ဖြင့် မိတ်ကောင်း၊ ဆွေကောင်းများကို ကျွန်တော့်နည်းတူ မပြစ်မှားဖို့ ပါပဲ ဘုရား။

ဒုက္ခသည် ပုဏ္ဏားက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ဤသို့ စီကာပတ်ကုံးပြောပြကာ မကြာမီ သေဆုံးလေ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးနှင့်တကွ မှူးမတ်ဗိုလ်ပါတို့သည် သတိသံဝေဂရလျက် နန်းတော်သို့ ပြန်ခဲ့ကြလေသည်။

ဇာတ်ပေါင်းသော် မျောက်မင်းသည်ဘုရားအလောင်း၊ ပုဏ္ဏားသည်ဒေဝဒတ် ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်တဲ့ ကလေးတို့ရေ...


Credit: Original Author